به گزارش خبرنگار بین‌الملل ایبنا و به نقل از گاردین، فدرال رزرو در گزارش اخیر خود هشدار داده است که بدهی مصرف‌کنندگان به بیش از ۱۸ تریلیون دلار رسیده و مردم نگران هستند. در این میان فاکس‌نیوز هم گزارش داده است که «بدهی کارت‌های اعتباری و خانوار‌های آمریکایی به بالاترین حد تمام دوران رسیده است».
از سوی دیگر، سی‌ان‌ان ادعا می‌کند که مصرف‌کنندگان بیش از پیش در پرداخت بدهی‌های خود با مشکل مواجه هستند. سایت خبری مارکت پِلیس هم نوشته است که یک سوم آمریکایی‌ها بدهی کارت اعتباری بیشتری نسبت به پس‌انداز اضطراری خود دارند.
بله، بدهی مصرف‌کنندگان امسال افزایش یافته است. درست است که برخی از بدهی‌های مصرف‌کنندگان — به ویژه وام‌های دانشجویی — در سال‌های اخیر به شدت افزایش یافته است؛ اما با وجود نگران‌کننده بودن، این بدهی‌ها هنوز برای تأمین هزینه‌های آموزش و کسب مهارت استفاده می‌شوند. سایر بدهی‌های مصرف‌کنندگان نیز برای خرید خانه، ماشین و تأمین هزینه‌هایی که زندگی را قابل تحمل می‌کنند، استفاده می‌شوند و البته بسیاری از صنایع نیز به این پول برای ادامه حیات کاری خود نیازمند هستند.
جین مارکس؛ ستون نویس روزنامه گاردین در ادامه این گزارش می‌نویسد: من نگران بدهی مصرف‌کنندگان نیستم. اما به عنوان یک صاحب کسب‌وکار، نگران بدهی ملی کشورمان هستم. پس از سال‌ها شنیدن و نادیده گرفتن هشدارها، کم‌کم می‌بینم که این بدهی چگونه قرار است به کسب‌وکار من و شما ضربه بزند.
آیا آسیب به کسب‌و‌کار‌ها به دلیل نکول (عدم پرداخت بدهی) خواهد بود؟ بعید است. ما یونان نیستیم. بدهی‌های ما — که بیشتر آن به افراد، شرکت‌ها و دولت‌های واقعی تعلق دارد — به ارزی که کنترلش نداریم، نیست. این بدهی‌ها به دلار آمریکاست که هم خوب است و هم بد.
دلیلش این است که پرداخت‌های بهره ما به عنوان درصدی از کل هزینه‌های فدرال در حال افزایش است. وقتی دولت ما در سال ۲۰۲۰ پول خرج کرد، ۷ درصد آن صرف بهره شد. در عرض تنها چهار سال، این عدد بیش از دو برابر شده و به ۱۶ درصد رسیده است. این به این دلیل است که سطح بدهی‌های ما در این مدت از ۲۴ تریلیون دلار به ۳۶ تریلیون دلار افزایش یافته و نرخ بهره‌ای که به بانک‌ها تعلق می‌گیرد از نزدیک به صفر به بیش از ۴ درصد رسیده است.
اکنون ۱۶ سنت از هر دلار توسط دولت صرف پرداخت بهره می‌شود، این پول از کجا تامین می‌شود؟ درآینده دولت چگونه باید از عهده این تعهدات برآید؟
تنها سه راه وجود دارد.
دولت می‌تواند هزینه‌ها را کاهش دهد تا بتواند ارقام بالاتر بهره را پرداخت کند؛ اما واقعاً چقدر هزینه‌ها کاهش خواهد یافت؟ چه زمانی دولت فدرال واقعاً هزینه‌های خود را کاهش داده است؟ هرگز. تقریباً دو سوم بودجه دولت ما مربوط به پرداخت‌های اجباری برای تأمین اجتماعی، درمان و دفاع است؛ و در نهایت، پس از همه دعوا‌های حقوقی، مذاکرات و ترفند‌های حسابداری، واقعاً چقدر صرفه‌جویی خواهد شد؟
در مورد افزایش درآمد چطور؟ لطفاً واقع‌بین باشید! انگار دولت قرار است دقیقاً در زمانی که ترامپ در حال پیشبرد کاهش مالیات دائمی به ارزش تریلیون‌ها دلار است، مالیات‌ها را افزایش دهد. این کار خودکشی سیاسی است.
در واقع تنها یک راه حل باقی می‌ماند: چاپ پول بیشتر.
یونان نمی‌توانست این کار را انجام دهد، زیرا با وجود استفاده از یورو، این پول آنها نبود که بخواهند چاپ کنند. اما فدرال رزرو می‌تواند تمام روز پول چاپ کند تا از عهده تعهدات ما برآید؛ و دقیقاً همین کار را خواهد کرد.
چرا باید به این موضوع اهمیت دهیم؟ مسئله ساده عرضه و تقاضاست. پول بیشتر در سیستم که فقط صرف پرداخت بهره می‌شود و برای تولید هیچ محصول ملموسی استفاده نمی‌شود، باعث ایجاد عرضه بیش از حد می‌شود؛ و وقتی چیزی بیش از حد باشد، چه اتفاقی می‌افتد؟ ارزش خود را از دست می‌دهد؛ و در این مورد، این کاهش ارزش در نهایت منجر به تورم بیشتر خواهد شد؛ و برای مقابله با این مسئله، فدرال رزرو نیاز دارد نرخ بهره بالاتری را حفظ کند، که ما را در همان چرخه بی‌پایان نگه می‌دارد.
برخی از اقتصاددانان هنوز معتقدند که تورم به سطح ترجیحی ۲ درصد فدرال رزرو بازخواهد گشت. شاید، اما فقط در کوتاه‌مدت امکان‌پذیر خواهد بود. اگر شما یک کسب‌وکار کوچک دارید، می‌توانید انتظار داشته باشید که تورم و نرخ بهره بالاتر از سطح تاریخی، حتی بالاتر از آنچه امروز داریم، احتمالاً در آینده قابل پیش‌بینی به یک امر معمول تبدیل شود.
