به گزارش خبرنگار بین الملل ایبِنا و به نقل از الجزیره، گزارشی از روزنامه صهیونیستی کالکالیست، تصویری تاریک از وضعیت ساکنان شمال رژیم اشغالی را بیش از سه ماه پس از آغاز طرح بازگشت تدریجی پس از پایان جنگ به تصویر کشید. تقریباً ۲۶۰۰۰ نفر از شمال آواره مانده‌اند و به خانه‌های خود بازنگشته‌اند، در حالی که تنها ۳۰٪ از مشاغل در منطقه فعالیت می‌کنند.
طبق داده‌های ارائه شده توسط اداره بازسازی شمال به کمیته ویژه کنست میزان کلی بازگشت از ۶۲٪ تجاوز نمی‌کند. این میزان در مناطق نزدیک‌تر به مرز لبنان، مانند ماتولا، مناره و شتولا، که میزان بازگشت بین ۱۴٪ تا ۲۵٪ بود، به طرز چشمگیری کاهش می‌یابد.
این گزارش نشان داد که تقریباً نیمی از ساکنان کریات شمونه به خانه‌های خود بازنگشته‌اند و هنوز در هتل‌ها یا پناهگاه‌های جایگزین هستند. این نشان دهنده ادامه ناکارآمدی دولت و بی اعتمادی به آن است، چراکه توافق آتش‌بس بیش از شش ماه است که پس از ۱۴ ماه حملات مداوم موشکی و پهپادی برقرار است.
به گزارش کالکالیست، بودجه‌ای که دولت برای بازسازی زیرساخت‌های آسیب‌دیده متعهد شده بود، هنوز به مقصد مورد نظر خود نرسیده است و این امر نارضایتی گسترده‌ای را در میان اعضای کنست برانگیخته است.
اوریت فارکاش-هاکوهن، عضو کنست، در این جلسه گفت: مشکل فقط تعداد بازگشتگان نیست. شمال حتی قبل از جنگ هم رنج می‌برد، زیرا دولت هرگز آن را یک منطقه استراتژیک در نظر نمی‌گرفت. چرا هیچ سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها، کشاورزی یا رفع شکاف‌ها صورت نگرفت؟ چگونه می‌توانیم در چشمان ساکنان نگاه کنیم وقتی که اینگونه آنها را ناامید می‌کنیم؟
از سوی دیگر، عیناو پرتز، کمیسر موقت شمال، که انتصابش هفته گذشته به دلیل عدم وجود کمیسر دائمی برای خدمات مدنی بدون تمدید منقضی شد، گفت: هیچ کمبود بودجه‌ای وجود ندارد.
او اعلام کرد که دولت قصد دارد در دوره آینده تقریباً نیم میلیارد شِکِل (تقریباً ۱۴۰ میلیون دلار) را برای نوسازی ساختمان‌ها در فاصله دو کیلومتری مرز لبنان، همراه با برنامه‌هایی برای گسترش جوامع و تشویق مهاجرت مثبت به آنها، با هدف افزایش جمعیت جلیله به میزان ۱۰۰۰۰۰ نفر تا پایان دهه، اختصاص دهد.
با این حال، واقعیت در عمل متفاوت به نظر می‌رسد. عودید فورر، رئیس کمیته، به فقدان کامل خدمات اولیه در بسیاری از جوامع اشاره کرد و به حادثه‌ای اشاره کرد که در آن یک دامپزشک در کریات شمونه مجروح شد، اما به دلیل نبود اورژانس مجبور شد زخم‌های خود را بخیه بزند.
فورر گفت: در این شرایط، من نمی‌فهمم چه چیزی باعث شد دولت طرح بازگشت را در ماه مارس آغاز کند. می‌خواست یک پیروزی را به تصویر بکشد، اما شکست خورد. دولت بدون داشتن یک برنامه جامع، از واقعیت دور عمل می‌کند و تنها کاری که انجام می‌دهد، گذاشتن چسب زخم روی یک زخم در حال خونریزی است.
برآورد‌های دولت نشان می‌دهد که اکثر جمعیت تا ژوئیه آینده، پایان سال تحصیلی، به ویژه زمانی که کمک‌های مالی دولت به آوارگان پایان می‌یابد، بازخواهند گشت. این روزنامه می‌گوید، این امر پرسش‌هایی را در مورد جدیت دولت در رسیدگی به بحران و میزان اتکای آن به «فشار اقتصادی» به جای ارائه راه‌حل‌های اساسی مطرح کرده است.
