به گزارش خبرنگار بین‌الملل ایبنا به نقل از سی‌ان‌بی‌سی، دولت ترامپ به تازگی خبر از توافقی تجاری با ویتنام داده که شامل وضع تعرفه‌های ۲۰ درصدی بر کالا‌های وارداتی از ویتنام و ۴۰ درصدی بر کالا‌هایی است که از کشور‌های دیگر به ویتنام منتقل می‌شوند.
تحلیلگران می‌گویند هدف اصلی این تعرفه‌ها، محدود کردن ظرفیت صنعتی چین و جلوگیری از دور زدن تعرفه‌های سنگین بر روی ارسال‌های مستقیم به ایالات متحده است.
آمریکا مدعی‌است که تولیدکنندگان چینی به طور معمول از ویتنام به عنوان یک مرکز اصلی انتقال کالا استفاده می‌کنند تا از تعرفه‌های سنگین بر روی صادرات مستقیم خود به ایالات متحده فرار کنند. «پیتر ناوارو» مشاور تجاری کاخ سفید، ادعا کرده است که حدود یک‌سوم صادرات ویتنام از چین مجدداً مسیر یابی می‌شود. این موضوع نشان‌دهنده وابستگی شدید ویتنام به چین و چالش‌های پیش روی دولت ترامپ در اجرای سیاست‌های تعرفه‌ای است.
اما اجرای این تعرفه‌ها برای هانوی کار آسانی نخواهد بود. دولت ویتنام باید مشخص کند که چه کالایی به عنوان «ساخته شده در ویتنام» شناخته می‌شود و چه چیزی به عنوان کالای ترانزیتی محسوب می‌شود.
با این حال اگر تعرفه ۴۰ درصدی تنها بر روی کالا‌های خالصی که از چین به ایالات متحده از طریق ویتنام ارسال می‌شوند، اعمال شود، تأثیر چندانی بر اقتصاد ویتنام نخواهد داشت. اما اگر این تعرفه شامل تمام کالا‌های ویتنامی با حتی حداقل سهمی از اجزای چینی باشد، اختلالات اقتصادی می‌تواند قابل توجه باشد.
چالش‌های دیگری نیز در این راستا وجود دارد. بسیاری از کشور‌های جنوب شرقی آسیا به دنبال رسیدن به توافق‌های تجاری با ایالات متحده قبل از انقضای ۹۰ روزه‌ای هستند که در آن تعرفه‌های متقابل ترامپ به اجرا در می‌آید. این کشور‌ها به دنبال بهره‌برداری از جنگ تجاری ایالات متحده و چین هستند و علاقمندند به عنوان مراکز جایگزین تولید و صادرات عمل کنند.
با این تفاسیر، به نظر می‌رسد که هدف ترامپ از وضع تعرفه‌ها نه تنها محدود کردن ظرفیت صنعتی چین، بلکه ایجاد یک زنجیره تأمین جدید در منطقه است. اما اینکه آیا این سیاست‌ها واقعاً موفق خواهند بود، با توجه به موانع جدی و چالش‌های موجود، دور از ذهن به نظر می‌رسد.
